Stoker Fitness: bewegen is een must!
‘”Home Away From Home.” Dat gevoel willen wij uitstralen. Dat zijn wij. Fitnesstoestellen zijn overal hetzelfde, de gewichten zijn overal even zwaar. Wij bieden nét dat beetje extra. Wat je voelt als je in een restaurant zit en de kok komt persoonlijk vragen of alles naar wens is. Die persoonlijke betrokkenheid. Daar streven wij naar.’
De sportschool van Willem-Jan Stoker aan de Prinsenlaan 80 in Rotterdam Prins Alexander is een begrip en een begrip word je niet zomaar. De sportschool van geestelijk vader Jan-Willem Stoker zag in 1971 aan de Westewagenstraat in Rotterdam Centrum het levenslicht. 51 jaar later hoort de nog altijd afgetraind uitziende Jan-Willem het interview met zijn zoon van een afstandje aan. Veelal zwijgzaam en wie zwijgt stemt toe. Ook als zijn gepassioneerde zoon van meet af aan de knuppel in het hoenderhok gooit:
‘Ik ben met sport en bewegen opgevoed. Ik weet niet beter. Het is een filosofie. Als in een way of life. Drinken heb ik nooit gedaan en roken heb ik altijd verafschuwd. Op het gebied van voeding idem dito. Bij ons stond geen fles cola in de koelkast, hé pa?’
Het is het moment van een lach van vader Jan-Willem. Het is overduidelijk dat de paplepel in huize Stoker decennia lang gevuld was met alle voedingsproducten van de Schijf van Vijf, het sausje bestond uit het onbegrip over de niet-bewegende mens.
‘Als je van jezelf houdt, ga je bewegen. Pas geleden liep ik met mijn vrouw door de stad. Op iedere hoek vind je wel een McDonald’s, een Burger King of een KFC. Het kan allemaal, want het is er gewoon. Neem de supermarkt. Alle snoep, zoutjes en snacks staan op “pakhoogte”. Waarom hebben wij geen suikertaks? In het buitenland is bewezen dat zoiets werkt. Maar in Nederland zijn we niet eens in staat om het BTW tarief te verlagen op groente en fruit vanwege ICT problemen…’
Ergernis en onbegrip strijden om voorrang in het hoenderhok dat te krap is voor zoveel knuppels. Toch wordt er tijdens het gesprek ook volop gelachen, er gloort immers hoop aan de horizon. Het einde van de pandemie is in zicht, juist nu moeten op overheids- en gemeentelijk niveau lessen worden getrokken. Doorpakken heet dat. Is het besef nu eindelijk doorgedrongen dat we mee-eten bewegen, Willem-Jan?
‘De depressiviteitsproblemen bij vooral jongeren zijn zorgwekkend, terwijl uit alle onderzoeken naar voren komt dat bewegen een cruciaal instrument is om dit soort serieuze psychische klachten te lijf te gaan. Bewegen versterkt je fysieke en mentale weerbaarheid. De cognitieve ontwikkeling, dus het vermogen om kennis op te nemen en te verwerken, begint altijd met de fysieke ontwikkeling. Ieder kind beweegt van nature. Alleen hebben wij, de volwassen maatschappij, ze het gaandeweg afgeleerd. Onbegrijpelijk! Mijn plan is simpel. Ik vind dat ieder kind tot en met 12 jaar iedere dag minimaal één uur moet bewegen. Onder leiding van een sportdeskundige. Bij staatsexamens worden jaar in jaar uit de gymzalen opgeofferd. Vindt iedereen blijkbaar logisch… wordt er “gewoon” een paar maanden niet gesport. En het is toch onverklaarbaar dat tijdens de Corona de sport als éérste overboord werd gegooid?’
Omdat bewegen an sich geen politieke, religieuze of etnische voorkeur kent, pleit Willem-Jan voor een overkoepelend “pan-politiek” plan waarin bewegen als grondrecht wordt vastgelegd. Al trof het ledenverlies tijdens de coronacrisis de hele fitnessbranche, toch klinkt Willem-Jan strijdbaar. Hij is hoopvol, want hij gelooft in zijn missie om de medemens aan het bewegen te krijgen. Hoop en geloof stoelen altijd op vertrouwen en vertrouwen straalt hij uit:
‘Ik begrijp dat de drempel voor sommige mensen hoog is, maar dit gaat wel ergens over hoor. Het is je lichaam en je leeft maar één keer. Als we als maatschappij een ziekte als obesitas echt serieus nemen, dan ligt de oplossing voor de hand. Voor iedereen. Voorkomen is nog altijd beter dan genezen. Het is allemaal niet zo ingewikkeld. Neem nou ons winkeltje hier… kom dan maken we een rondje.’
De praktijk spreekt boekdelen, zoals altijd. Een man van zestig plus fietst en zwaait Willem-Jan vriendelijk toe. Twee jong volwassenen moedigen elkaar fel aan bij het bankdrukken. Drie vrouwen op middelbare leeftijd kijken TV terwijl zij hun lichamen uitdagen op de crosstrainer. Op de achtergrond klinkt ritmische muziek. Aangenaam. Niet te nadrukkelijk, wel aanwezig. Willem-Jan:
‘Ik ken alle klanten bij voornaam. Ik kan ze “lezen”. Na het sporten blijven ze vaak nog even hangen. Ze drinken wat, we bespreken van alles. Hoeft niet, maar kan. We willen een beetje het verlengde van je huiskamer zijn. Iedereen moet zich bij ons prettig voelen. Welkom. Niet bekeken. Home away from home. Natuurlijk is het verleidelijk om op de bank te blijven liggen. Netflix. Biertje. Nootje. Sporten is moeite, maar wel moeite die beloond wordt!’
Terug in zijn hoenderhok annex kantoor haalt Willem-Jan een formulier uit zijn lade:
‘Kijk, zo simpel kan het zijn. Wij zijn aangesloten bij het Nationaal Bedrijfsfitnessplan. Dat is een online platform voor werknemers, werkgevers en sportscholen. De maandelijkse kosten worden verrekend met je brutoloon, dus je hebt de medewerking van je werkgever nodig, maar dat is het dan ook. Daarna kies je zelf je sportschool uit. Of dichtbij je werk of bij je huisadres. Het heeft alleen maar voordelen, want fitte werknemers zorgen voor een lager ziekteverzuim. Tel uit je winst.’
Waar een wil is, is een weg en de wil van Willem-Jan van Stoker Fitness gaat verder dan de muren van zijn sportschool alleen. Met een stralend gezicht sluit hij af:
‘Mijn klanten zijn mijn blijmakertjes, mijn ambassadeurs… Het is toch heerlijk dat wij die mensen hier een paar keer per week een fijn voldaan gevoel kunnen geven.’
