BK Ingenieurs: De diepte in met Jan-Cees Hordijk

Bedanken voor het interview mag ik Jan-Cees Hordijk na afloop niet. Dat is ongebruikelijk, voelt ongemakkelijk, is pas achteraf begrijpelijk. Twee uur lang hing ik aan zijn lippen. Een gesprek op Champions League niveau…

Een vakidioot. In de meest letterlijke zin slaat deze omschrijving op Jan-Cees Hordijk, projectmanager bij het Dordste BK Bouw en Milieuadvies, onderdeel van BK Ingenieurs. Netwerkgoeroe, dossiertijger of vraagbaak had ook gekund. De veelzijdigheid van zijn vakgebied spreekt hem tot op de dag van vandaag het meeste aan.

‘Wij doen in feite alles, maar dan ook écht alles, op het gebied van grond-, weg- en waterbouw. Ons speelveld is ontzettend breed. Voorbeelden? We geven advies bij de inrichting van openbare ruimtes, bij de aanleg van wegen, riolering, sportvelden, bedrijfspanden, appartementencomplexen. We doen bodemonderzoek, astbestinventarisatie, certificeringsbegeleiding, lucht- en geluidskwaliteitsmetingen, milieubegeleiding bij bodemsaneringen en zo kan ik wel even doorgaan. Heb je nog even?’

Een veelzeggende knipoog volgt. Het eerste half jaar van 2021 lijkt het topjaar 2020 voor BK nu al te overtreffen. Natuurlijk kent de enorme scala aan bedrijfsactiviteiten én het geoogste succes ook een keerzijde, zoals vrijwel alles in het leven. Jan-Cees Hordijk zucht:

‘Het is een enorm probleem om goed personeel te krijgen. Op vrijwel ieder niveau voor zo wat iedere discipline hebben wij mensen nodig. Sommige vacatures staan al twee jaar open. Het wordt veroorzaakt door de booming bouwsector. We moeten er nu voor waken om de mensen díe we hebben binnenboord te houden, zonder dat we hen overbelasten.’

Om het personeelstekort te ondervangen of als specifieke kennis op een bepaald vakgebied ontbreekt, werkt BK Bouw en Milieuadvies veel samen met ingenieursbureaus.

‘Dat is het voordeel van mijn netwerk-werk’, geeft Hordijk aan, ‘zo werken we al dik vijf jaar zeer nauw samen met IOB uit Hellevoetsluis. We detacheren onze mensen ook bij overheden, maar daar zijn we laatste tijd wat terughoudender in geworden. We raakten daardoor te veel mankracht intern kwijt.’

Het toverwoord netwerk is gevallen. De helft van Hordijks tijd bestaat uit netwerken van waaruit hij veel business zegt te halen. Zo is Jan-Cees ook een goede bekende bij de Ronde Tafel Lunches die ieder kwartaal in Rotterdam Prins-Alexander / Capelle aan den IJssel worden gehouden.

‘Ik kom oorspronkelijk uit Krimpen aan den IJssel, maar heb dik 35 jaar in Rotterdam gewerkt. Ik ben echt van die stad gaan houden. Vooral vanwege zijn lef en vooruitstrevendheid in de architectuur. Daar kan ik van genieten.’

‘En vanuit uw vakgebied redenerend… is het leuker of meer inspirerend om voor een mooi uniek gebouw onderzoek te mogen doen dan voor pakem-beet een flatgebouwtje op Rotterdam-Zuid?’ ‘Beslist niet!’, klinkt het verontwaardigd, ‘ieder project heeft een eígen functie en verdient de volledige aandacht. Altijd!’

Dat “altijd” mogen we letterlijk nemen, zo veel wordt duidelijk als we de geschiedenis van vakidioot Jan-Cees induiken. Hij heeft 24 jaar lang bij een architectenbureau gewerkt waarbij hij meer en meer wordt belast met milieuvraagstukken die zich onder druk van verhoogde wet- en regelgeving steeds vaker voordoen. Hij ontpopt zich tot dossiertijger en bovendien blijkt Jan-Cees een makkelijke voornaam.

‘Jan-Cees, vul jij effe dat formuliertje in? Jan-Cees, zoek jij dat even uit? De materie werd steeds complexer, ik ging opleidingen en cursussen volgen en had op een gegeven moment meer mensen nodig. Ik kon ook steeds vaker in de keuken van bedrijven kijken. Een enorme leerschool. Ik kreeg steeds grotere opdrachten toebedeeld. Van The Greenery. De Dagbladunie aan de Waalhaven. Q8 via de DCMR. Die opdrachtgevers stonden vaak perplex van mijn kennis van zaken. Echt waar.’

Geen spoortje onbescheidenheid klinkt in zijn woorden door. Dat hebben vakidioten gemeen. Ze weten waarover ze spreken. Kennis. Feiten. Data. In 1996 wint hij tot ieders (maar niet zijn eigen) verbazing de prestigieuze Milieuprijs van de gemeente Dordrecht. Jan-Cees draait 18 uur per dag, smeekt om nieuw personeel maar het antwoord van de directie luidt “we zijn geen ingenieursbureau”. Tijd om te verkassen.

‘Ik werd benaderd door Milieuconsort BV, een ingenieursbureau dat net was begonnen. Dat avontuur duurde van 2000 tot 2004. We hadden 48 mensen in dienst totdat de eigenaar ziek werd. Hij besloot alles te verkopen… die koper werd BK. Ik had mijn vrouw beloofd om maximaal drie jaar te werken. En eh… nou je ziet het…’

Naast het netwerken houdt Jan-Cees zich de laatste jaren voornamelijk bezig met de begeleiding van jonge mensen die hem ontzettend veel energie geven. Hij heeft in de loop der jaren een enorme mensenkennis opgebouwd. Gebouwen en mensen door de ogen van Jan-Cees Hordijk…

‘Ik kijk inderdaad met andere ogen naar gebouwen én naar mensen. Het is vergelijkbaar. Ik heb oog voor de schoonheid en de diepte van mensen, zoals ik geniet van de schoonheid van een architectonisch bouwproject. Ik ben een 100% autodidact op beider gebied. Vanuit eígen interesse heb ik na de LTS en de MTS de HBO Bouwkunde met succes afgerond. Tot aan mijn veertigste heb ik avondstudies gevolgd. En ja, voor wat betreft mijn mensenkennis…’

Dan gaat het notitieblok dicht en volgt een openhartig gesprek over de andere weg die Jan-Cees Hordijk bewandelde die hem maakte tot de prachtige mens die hij is. Het overlijden van zijn ouders, de zin van meditatie, de passie voor de Japanse Shiatsutherapie, de inspiratie van een Tibetaans klooster, het bijzondere contact met een netwerkhoogleraar uit Boston, de kracht van netwerken, de wonderen van de Chinese gelaatskunde, de energie van de medemens.

‘Ik ben een blij en dankbaar mens. Mijn levensmotto? Kan niet, bestaat niet!’ Geen mens zo sterk als een kwetsbaar mens. Tegen wil en dank bedank ik hem niet voor het gesprek.